Aygül Dikyurt “İnsanlık öldü”

Kainatın afili ırkının yani insanın mezar taşlarında bile afili cümlelerle yarıştığı pek de afili olmayan kaypak zamanlardan geçiyoruz.

Mezar taşlarında yarışmakta ne demek derseniz; bir şehir mezarlığından geçerken kafanızı hurafelerden arındırıp ( ki mezar taşı okursanız hafızanızın silinebileceği söylenen bir şehir efsanesidir) iki kere aynı mezar taşına bakıp üstündeki yazıları okuyorsanız bu yarışın seyircisi oldunuz demektir. Tebrikler. Artık profesyonel ve korkusuz bir mezar taşı okuyucususunuz.

İnsanoğlunun muhteşem hırsının metaya dökümü bununla da kalmıyor. Bu sıralar çok fazla dikkatimi çeken bir görüntü var. Katlı mezar. Evet yanlış duymadınız. Özellikle ‘’cıvık ‘’ bir coğrafyada yeraltının üstüne bilimin müsaade etmediği ölçüde ev diken insan ırkı şimdi de kaçak mezar çıkmakta. Katlı mezarlar ‘’ burnu büyük’’ , ‘’ insanlara tepeden bakıyor ‘’ gibi deyimlerin yani kısacası aşağılık kompleksinin eyleme dökülmüş hali gibi geliyor gözüme.. Ya da öldükten 30 dakika içinde tüm vücut reflekslerini yitiren ve 24 saat içinde çürümeye başlayan insanoğlunun kibirli iradesinin ölümden kaynaklı iradesizliğine itaatsizliği mi ? Bilemedim. İnsana dair meçhule doğru akıp giden çok fazla ikilem var dünyada.

Doğal afetlerin getirdiği yıkımlar sonucunda çoğu insanın bir mezarı bile yokken niçin bir insan böyle bir mezar yaptırsın ki yakınına, kendine değil mi ?

Yazının vahametinden ve iç sıkıntısından da anladığınız üzere ‘’ Umut ‘’ adını vererek başladığım köşe yazısı serüvenime insana dair hiçbir umudum kalmayarak devam ediyorum.

Umarım hepimiz bir gün kocaman bir hiçlikten geldiğimizi ve kainatta su damlası kadar yerimiz olmadığını ve hükmümüzün yalnızca toprağa karışarak geçeceğini anlayarak yaşamaya çalışırız.