Yeni Nesil Çocukluk

Her nesil bir önceki nesli eleştirdi.
Ah ah bizim zamanımızda böyle şeyler yoktu diyerek gıpta ile baktı. Şimdi biz aynı pencereden bakalım.
Çocukluğumuzdaki tüm eksiklikleri, mahrum kaldıklarımızı, bizi üzen durumları, korkularımızı, yaşadığımız zorlukları yetiştirdiğimiz evlatlarımız yaşamasın istedik.
Aslında ne güzel ettik. Travmalardan uzak, sevgiyle, ilgiyle büyümek her çocuk için büyük bir şans. Yaptıklarımızın fazlalığını kestiremedik. Fazlaca verdiğimiz her şey bizim için bir problem yarattı.
Onları fazlasıyla koruduk bu yüzden kendilerini korumayı öğrenemediler.
Her istediklerini yaptık, reddedilmeyi bilmediler.
Hiç sorumluluk vermedik, büyüyemediler.
Onlar üzülmesin diye peşlerinden koştuk durduk.
Yemek yerken daha çok yesin, dökmeden yesin diye okula başlayana kadar biz yedirdik.
Ödev verildi daha güzeli, iyisi olsun diye biz yaptık.
Hayatlarındaki her şeye müdahale ettik, edebileceğimizi sandık.
Duygularını bile değiştirebiliriz sandık.

Peki ne yapmalıydık, ne yapmalıyız?
Öncelikle yaşının getirdiği tüm sorumluluklar çocuğa verilmeli.
Bırakın döksünler, kirletsinler, düşüp kalksınlar, yavaş yapsınlar ama öğrensinler.
Reddedilsinler, her istedikleri hemen olmasın. Sahip olduklarıyla, elde ettikleriyle mutlu olsunlar. Yetinmeyi bilsinler, değer versinler.
Her an destek olun, sevdiğinizi, desteğinizi hissettirin, güçlü olduklarını hissetsinler ama bu güce sığınıp tembellik yapmasınlar. Kendilerini keşfetsinler, güçlü yönlerini fark etsinler. Anlayışla karşılamaya çalışın. Hepimizin dediği gibi bizim zamanımızda böyle değildi. Onlardan sonra da böyle olmayacak.