Bu Bayramlar ve Yarınlar Sizindir

Bütün arzusu Ankara’ya gitmek, Cumhuriyet’in on beşinci yıl dönümü töreninde bulunmak, ordusu ve milleti ile son defa karşılaşmaktı.

Hatta stadyum merdivenlerini çıkmaktan kurtulması için acele olarak bir asansör de yaptırılmıştı.

“Ne olacaksam orada olayım” diyen Atatürk doktorlara, “Bütün mesuliyet benimdir. Ankara’ya mutlaka gideceğim” demişti ama artık yatağından bile kalkamamaktaydı.

Ancak doktorların izin vermeyeceğini, kendisinin de törenlere katılabilecek kudrette olmadığını anladığı vakit dudaklarını bükerek;

“Bu zayıf halimle Ankara’ ya gitmekte bir fayda görmüyorum. Gidersem hiç kimsenin yardımı olmadan hiç olmazsa otomobile kadar yürüyebilmeli, arkadaşlarımla selamlaşabilmeliyim, bunları yapamayacağımı anlıyorum” demişti.

Fakat o durumda iken bile dil çalışmalarını yakından takip ediyor,

Yılbaşı nutkunun hazırlanması işine yardım ediyordu;

“Büyük komutaya, şimdiye kadar olduğu gibi, bütün işlerinde başarılar dilerim ” cümlesi Meclis’ e Devlet Reisi sıfatı ile son sözü olmuştu.

Cumhuriyet Bayramı gecesi…

Boğaziçi vapurlarından birini tutan gençler, Dolmabahçe Sarayı’nın rıhtımına yaklaşmışlar, haykırışıyorlardı.

Atatürk “Çocuklarımı görmek istiyorum. Buraya kadar gelmişler, hiç değilse onlara el sallamalıyım, beni pencereye götürün!” emrini verdi.

Doktor Neşet Ömer “Fakat Paşam…” diyecek oldu, Atatürk doktorun itirazına sertçe yanıt verdi: “Nedir fakat?”

Doktor sustu.

Salih Bozok hemen pencere önüne bir koltuk koydu.

Atatürk kesik kesik konuşarak pencereye gitmek istediğini anlattı. Kollarına girdiler.

Pencere kenarındaki koltuğa oturdu.

Vapurda bir kıyamettir koptu.

Gençler hep bir ağızdan “Dağ başını duman almış – Gümüş Dere Durmaz Akar”, türküsünü söylüyorlardı.

Atatürk mırıldandı:

“Bu bayramlar ve yarınlar sizindir, güle güle…” dedi ve gözyaşları ile yatağına döndü.

Bu O’nun evlatlarına son vedasıydı.

İyileşeceğine dair umudu hep vardı aslında.

Odasında asılı olan ‘Dört Mevsim’ isimli tabloyu çok severdi.

Sıkıntılı, ateşli koma gecelerinin sabahında gözlerini açtığında bu tabloyla karşılaşır,

Bu tabloya bakınca memleketin 4 köşesini görebildiğini söylerdi.

Hastalığının son evrelerinde yanına Afet İnan’ı alıp,

Gözlerini tabloya dikince dudaklarından su sözcükler dökülürdü;

“Gidelim Afet… Bir orman kenarına gidelim. Her şeyi bırakalım.

Şöyle basit bir ev, ocaklı bir oda… Evet… Evet…

Hemen çekip gidelim ormanlara…

Hele ben bir iyi olayım da…”

Ama olmadı…

Şimdi bize bıraktığı ışıkla, umutla ve güçle Onu yaşatmaya devam etme zamanı.

İçinde bulunduğumuz durum ne kadar zor olursa olsun,

İnandığımız değerlere, Ata’mızın devrimlerine sahip çıkma sırası bizde.

Evet, Onu kaybettik ve bir yanımız eksik…

Ama unutma! Atatürk sadece beden olarak aramızdan ayrıldı.

Biz ise Onu yaşatmaya devam edeceğiz…

Sabah uyandığında gördüğün gökyüzünün derin huzurunda Onun inanmışlığını,

Dört yanı saran dağlarda yüreğinin yüceliğini,

Ege’de, Akdeniz’de, Karadeniz’de gördüğün mavilikte şimşek bakışlarındaki kararlılığı,

Parklarda oynayan çocuklarda Onun geleceğe olan inancını,

Bir üniversitenin mezuniyet töreninde gördüğün coşkuda sana bıraktığı emaneti,

Kısacası yaşamın içinde gördüğün her şeyde Onu yaşatacaksın!

Fikirlerini, ideallerini, inançlarını, sana emanet ettiği her şeyi sen yaşatacaksın…

O Gazi Mustafa Kemal Atatürk…

Ve ben Onunla büyüdüm.

Onu okudum, Onu izledim, Onu benimsedim…

Yokluğunda hep fikirlerine sarıldım.

Çıkmazlarda kendime hep aynısını söylerim;

“ATATÜRK GİBİ DÜŞÜN”

Şimdi sende öyle yap güzel kardeşim,

Ülkenin çıkmazlarında Atatürk gibi düşün ve Ona sarıl…

Hem hatırla ne demişti bize;

“İki Mustafa Kemal vardır: Biri ben, et ve kemik geçici Mustafa Kemal…

İkinci Mustafa Kemal, onu “ben” kelimesiyle ifade edemem; o, ben değil, bizdir!

O, memleketin her köşesinde yeni fikir, yeni hayat ve büyük ülkü için uğraşan aydın ve savaşçı bir topluluktur.

Ben, onların rüyasını temsil ediyorum.

Benim teşebbüslerim, onların özlemini çektikleri şeyleri tatmin içindir.

O Mustafa Kemal sizsiniz, hepinizsiniz.

Geçici olmayan, yaşaması ve başarılı olması gereken Mustafa Kemal odur!”

Haydi şimdi toparlan…

Yolumuz uzun, zor ve yorucu olacak.

Sahip çıkılacak bir Cumhuriyet, yerine getirilecek hedefler ve devrimler bizi bekler…